martkaa

Nigdy nie sądziłam, że swoje życiowe wybory zacznę traktować tak poważnie. Dotychczas, przyznaję to szczerze, nie byłam zadowolona z kierunku, który obrałam (głównie z braku satysfakcji finansowej, ogromnego stresu i ponad półtora tysiąca godzin praktyk wakacyjnych). Wielokrotnie borykałam się z myślami czy nie rzucić położnictwa i czy nie zostać po prostu inżynierem. Śmiałam się wtedy z siebie "położna inżynier?!". Oba kierunki, które mnie interesowały nie pozostawały ze

OFF! Potrzebna mi znów stabilizacja, punkt obrotu, punkt podparcia - cokolwiek, co racjonalnie wpłynie na moje życie. Tymczasem mam wrażenie, że mieszkam wszędzie i jednocześnie nigdzie, że mogę wszystko i jednocześnie nic. Mam tyle planów na życie, że chyba nie starczy mi czasu do pięćdziesiątki, a życie to nie próba generalna, więc nie mogę wiecznie snuć tylko schematów. Trochę wiszę w eterze, bo czekam na decyzje, które jednocześnie determinują również moje decyzje. Mało tego, od moich decyzji zależy nie tylko moje &

Koniec sesji stał się początkiem umożliwiającym realizację wielu pragnień. Eksponuję swe pomysły wprost z głębi serca, oczekując na profity. Przedsięwzięłam sobie na to lato kilka spraw, wśród których między innymi znajduje się poszukiwanie przedmiotów mogących służyć przeróbce mojego otoczenia na lepsze za sprawą farb i lakierów. Gdy skomponuję wszystko w jedną całość może dokonam cudu i wymaluję ściany pokoju... Myślę jednak, że droga ku temu daleka